بندم خود اگرچه بر پای نیست

بندم خود اگرچه بر پای نیست
سوزِ سرودِ اسیران با من است،
و امیدی خود به رهایی‌ام ار نیست
دستی هست که اشک از چشمانم می‌سترد،
و نُویدی خود اگر نیست
تسلایی هست.

پرِ پرواز ندارم امّا ...

پرِ پرواز ندارم
                امّا
دلی دارم و حسرتِ دُرناها.

سعادت را جز در قلمروِ عشق بازنشناخته است

اگر بگویم که سعادت
                           حادثه‌ای‌ست

بر اساسِ اشتباهی؛
اندوه
سراپایش را در بر می‌گیرد
چنان چون دریاچه‌ای
                         که سنگی را
و نیروانا
          که بودا را.
چرا که سعادت را
                       جز در قلمروِ عشق بازنشناخته است
عشقی که
              بجز تفاهمی آشکار
                                       نیست.

دوستش می‌دارم

دوستش می‌دارم
چرا که می‌شناسمش،
                              به دوستی و یگانگی.

ــ شهر
   همه بیگانگی و عداوت است. ــ

هنگامی که دستان مهربانش را به دست می‌گیرم
تنهایی غم‌انگیزش را درمی‌یابم.

عصرِ عظمت‌های غول‌آسای عمارت‌ها و دروغ.

عصرِ عظمت‌های غول‌آسای عمارت‌ها
                                              و دروغ.

عصرِ رمه‌های عظیمِ گرسنگی
و وحشتبارترینِ سکوت‌ها
 

هنگامی که گلّه‌های عظیمِ انسانی به دهانِ کوره‌ها می‌رفت
               [و حالا اگر دلت بخواد
                می‌تونی با یه فریاد
                گلوتو پاره کنی:
                دیوارا از بِتُنِ مُسلّحن!].

مبداءِ خراب‌آبادی هستیم که نامش دنیاست

و شما که به سالیانی چنین دوردست به دنیا آمده‌اید
ــ خود اگر هنوز «دنیایی» به جای مانده‌باشد
و «کتابی» که شعرِ مرا در آن بخوانید ــ !
خفّتِ ارواحِ ما را به لعنت و دشنامی افزون مکنید
  

دریغا انسان

دریغا انسان
               که با دردِ قرونَش خو کرده بود؛
                                                     دریغا!

نخستین بوسه‌های ما، بگذار

نخستین بوسه‌های ما، بگذار
                                     یادبودِ آن بوسه‌ها باد
                                                                که یاران
با دهانِ سُرخِ زخم‌های خویش
بر زمینِ ناسپاس نهادند.

ما شکیبا بودیم.

ما شکیبا بودیم.
و این است آن کلامی که ما را به تمامی 
                                                  وصف می‌تواند کرد…

اندکی بدی در نهادِ تو

اندکی بدی در نهادِ تو

اندکی بدی در نهادِ من

اندکی بدی در نهادِ ما … ــ

و لعنت جاودانه بر تبارِ انسان فرود می‌آید.

مرا دیگر انگیزه‌ی سفر نیست.

مرا دیگر انگیزه‌ی سفر نیست.
مرا دیگر هوای سفری به سر نیست.

در فراسویِ مرزهای تنت تو را دوست می‌دارم.

در فراسویِ مرزهای تنت تو را دوست می‌دارم.

آینه‌ها و شب‌پره‌های مشتاق را به من بده
روشنی و شراب را
آسمانِ بلند و کمانِ گشاده‌ی پُل

پرنده‌ها و قوس و قزح را به من بده
و راهِ آخرین را
در پرده‌یی که می‌زنی مکرر کن.

و چشمانت رازِ آتش است.

و چشمانت رازِ آتش است.

و عشقت پیروزیِ آدمی‌ست
هنگامی که به جنگِ تقدیر می‌شتابد.

ستایشِ دستی که مضرابش نوازشی‌ست

سرودِ پنجم سرودِ آشنایی‌های ژرف‌تر است.
سرودِ اندُه‌گزاری‌های من است و
                                       اندوه‌گساریِ او.

تنِ تو آهنگی‌ست

تنِ تو آهنگی‌ست
و تنِ من کلمه‌یی که در آن می‌نشیند
تا نغمه‌یی در وجود آید:
سرودی که تداوم را می‌تپد.

وسوسه می‌کند؟

کدامین ابلیس
                 تو را
                     اینچنین
به گفتنِ نه
            وسوسه می‌کند؟
یا اگر خود فرشته‌یی‌ست
از دامِ کدام اهرمن‌ات
                        بدینگونه
                                 هُشدار می‌دهد؟

کیستی

کیستی که من
                  اینگونه
                         به‌اعتماد
نامِ خود را
با تو می‌گویم
کلیدِ خانه‌ام را
در دستت می‌گذارم
نانِ شادی‌هایم را
با تو قسمت می‌کنم
به کنارت می‌نشینم و
                          بر زانوی تو
اینچنین آرام
به خواب می‌روم؟

در انتظاری تاب‌سوز

مرا می‌باید که در این خمِ راه
در انتظاری تاب‌سوز
سایه‌گاهی به چوب و سنگ برآرم،

چرا که سرانجام
                    امید
از سفری به‌دیرانجامیده باز می‌آید.

نه در خیال، که رویاروی می‌بینم

نه در خیال، که رویاروی می‌بینم
سالیانی بارآور را که آغاز خواهم کرد.

خاطره‌ام که آبستنِ عشقی سرشار است
کیفِ مادر شدن را
                     در خمیازه‌های انتظاری طولانی
                                                          مکرر می‌کند.

هرگز از مرگ نهراسیده‌ام

هرگز از مرگ نهراسیده‌ام
اگرچه دستانش از ابتذال شکننده‌تر بود.
هراسِ من ــ باری ــ همه از مردن در سرزمینی‌ست
که مزدِ گورکن
                از بهای آزادیِ آدمی
                                        افزون باشد.

من باهارم تو زمین

من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار ــ
نازِ انگشتای بارونِ تو باغم می‌کنه
میونِ جنگلا تاقم می‌کنه.

میانِ خورشیدهای همیشه

میانِ خورشیدهای همیشه

زیباییِ تو
           لنگری‌ست ــ
خورشیدی که
                از سپیده‌دمِ همه ستارگان
                                                بی‌نیازم می‌کند.

آیدا در آینه

بی‌گاهان

به غربت
به زمانی که خود درنرسیده بود ــ

چنین زاده شدم در بیشه‌ی جانوران و سنگ،
و قلب‌ام
در خلأ
تپیدن آغاز کرد.